روش‌های از بین بردن آلودگی توسط گیاهان
پوشش‌های گیاهی به چندین روش، آلودگی را از بین می‌برند: گیاهان، آلاینده‌های گازی را از طریق روزنه‌های خود جذب می‌کنند، گیاهان مواد شیمیایی خطرناک در هوا را از طریق حفره‌های نازک بر روی برگ‌ها جذب می‌کنند. ریشه و باکتری موجود در خاک نیز در حذف مواد سمی دخالت دارند، و قادر به شکستن اجزای ارگانیک خاص مثل هیدروکربن معطر در بافت گیاه و یا در خاک. علاوه بر این پوشش گیاهی بام‌های سبز به صورت غیرمستقیم آلاینده‌های هوا را کاهش می‌دهند زیرا با خنک‌کردن هوا و پایین آوردن دمای اطراف پشت‌بام و انتقال هوای خنک و وجود سایه درختان، گیاهان طی فرآیند فتوسنتز کربن با جذب دی‌اکسید کربن و تبدیل آن به اکسیژن بطور طبیعی کربن اضافی هوا را جذب می‌کنند. همچنین طی فرآیند فتوسنتز، برگ درختان سایر مواد شیمیایی مانند اکسیدهای نیتروژن، آمونیم تولید شده در هوا، بخشی از دی‌اکسید گوگرد و ازن که مولد قسمتی از مشکلات مه آلودگی و اثرات گلخانه‌ای هستند را از محیط خارج می‌کند. برگ درختان با جذب و حفظ گرد و غبار و سایر ذرات معلق هوا تا زمان شست‌وشو و بارندگی مقدار گرد و غبار و سایر ذرات معلق هوا را تا 75 درصد کاهش داده و تأثیر به‌سزایی بر بهبود کیفیت هوا دارد.
توانایی کاهش آلودگی توسط گیاهان
برآورد شده است که 200 مترمربع چمن موجود در بام‌های سبز، می‌توانند 499 کیلوگرم از ذرات معلق در هوا را از بین ببرند. در شرایط معمولی یک ماشین بنزینی در هر مایل حدود 0.01 گرم ذرات معلق ایجاد می‌کند. اگر یک وسیله نقلیه در هر سال تقریباً 10000 مایل حرکت کند، به طور متوسط سالانه 0.1 کیلوگرم ذرات معلق توسط هر ماشین ایجاد و وارد جو می‌شود. بنابراین یک متر مربع چمن کاشته شده در فضاهای سبز می‌تواند، ذرات معلق ایجاد شده توسط هر خودرو را در سال جبران کند.
گیاهان مناسب بام سبز برای کاهش آلودگی هوا
از آنجا که می‌توان گونه‌های خاص گیاهانی را انتخاب کرد که می‌توانند به کاهش آلودگی هوا کمک کنند و از انتشار آلاینده‌ها جلوگیری کنند، در نتیجه می‌توان گونه‌هایی را انتخاب کرد که باعث شوند کیفیت هوا به حداکثر حالت خود برسد. به عنوان مثال مخروط‌داران همیشه سبز ممکن است مزایای بیشتری نسبت به درختان پهن برگ خزان کننده، داشته باشند. کاهش در آلاینده‌های خاص مثل اوزون، دی اکسید نیتروژن، دی اکسید گوگرد زمانی اتفاق می‌افتد که رشد برگ گیاهان فعال باشد. گونه‌های خاص گیاهان نیز در جذب آلاینده‌ها با یکدیگر متفاوت می‌باشند.همچنین تغییر لایه‌های رشد با افزایش درصد مواد آلی، افزایش چگالی و افزایش عمق همه در نگهداری و یا حذف نیتروژن از آلاینده‌های هوا نقش مهمی دارند.
استراژی استفاده از گیاهان بام سبز برای کاهش آلودگی
به عنوان یک استراتژی در مبارزه با آلودگی هوا؛ بام های سبز فشرده را می‌توان با جنگل‌های شهری مقایسه کرد، بام های سبز کم‌عمق و سطحی اگر چه جنگل‌های شهری را تقویت می‌کنند، اما جایگزینی برای آنها نیستند. کمی کردن مزایای بام های سبز به شیوه اقتصادی کار دشوار می‌باشد، زیرا بهبود شرایط آب و هوا و کیفیت بهتر شرایط جوی و در نتیجه سلامت انسان، موضوعی است که در سطح جامعه باید اتفاق بیافتد و فقط این مزایا برای ساختمان‌هایی است که روی آنها بام سبز اجرا شده باشد. به لحاظ اقتصادی، کاهش آلودگی هوا این ارزش را دارد که مقداری از اعتبارات برای نصب بام های سبز و نگهداری از آنها اختصاص یابد.
تحقیقات نشان می‌دهند بین افزایش میزان گازهای گلخانه‌ای موجود در اتمسفر با گرم شدن کره زمین ارتباط مستقیمی وجود دارد. زمین مقداری از انرژی خورشید را جذب و باقی آن را منعکس می‌کند. در طی این فرآیند طول موج نور تغییر پیدا می‌کند. بعضی از گازهای موجود در جو زمین، این تابش خروجی را جذب می‌کنند. این تابش عمدتاً در محدوده مادون قرمز است. مولکول گازهای گلخانه‌ای، بسیار بیشتر از سایر گازهای نور مادون قرمز را جذب می‌کند. جذب انرژی توسط مولکول‌های گاز سبب جنبش مولکول و افزایش انرژی آن می‌شود. وقتی این اتفاق در مقیاس بزرگ رخ دهد، مانند این است که زمین را با یک پتو پوشانده‌ایم.
اصلی‌ترین فعالیت انسانی که منجر به گرمای زمین می‌شود، سوزاندن سوخت‌های فسیلی (زغال‌سنگ، نفت و گاز طبیعی) و از بین بردن جنگل‌ها است. بیشتر سوخت فسیلی در اتومبیل‌ها، کارخانه‌ها و نیروگاه‌ها به مصرف می‌رسد. سوزاندن این سوخت‌ها گاز دی‌اکسید کربن تولید می‌کند، از سال 1750 غلظت این گاز در اتمسفر به 32 درصد رسیده است. در آینده نیز با افزایش سوخت‌های فسیلی، میزان گاز دی اکسید کربن نیز افزایش پیدا می‌کند. وزارت انرژی ایالت متحده پیش‌بینی کرده تا سال های آتی، 100 نیروگاه زغال سنگ جدید به این تعداد موجود نیز افزوده می‌شود.
بام های سبز نیز می‌توانند نقش کوچکی در از بین بردن دی‌اکسید کربن موجود در جو داشته باشند که به دو روش در کاهش این گاز مؤثراند:
روش اول: گیاهان سبز به هنگام رشد دی اکسید کربن موجود در جو را جذب می‌کنند. آنها کربن موجود در دی‌اکسید کربن را با هیدروژن ترکیب کرده، قند ساده تولید می‌کنند و آن را در بافت خود ذخیره می‌نمایند. پس از مرگ گیاه، با تجزیه آن، گاز دی اکسید کربن از آن متصاعد می‌شود. اکوسیستم‌هایی با سطح پوشش گیاهی غنی، می‌توانند دی اکسید کربن بیشتری را در خود حبس نمایند.
روش دوم: بام های سبز با کاهش نیاز به انرژی برای سرد کردن ساختمان و کاهش دمای شهر به طور کلی، در نهایت به کاهش گاز دی اکسید کربن کمک می‌کنند. بام سبز در نهایت به تعادل کربن کمک می‌کند (رشد گیاه= تجزیه گیاه)، اما در درجه اول، این اکوسیستم‌های انسان ساخت می‌توانند به کاهش کربن کمک کنند.
اگر چه بام سبز می‌تواند در کاهش کربن نقش مؤثری داشته باشد، باید میزان انرژی صرف شده را نیز در نظر داشت (کل انرژی مصرف شده و کربن منتشر شده در فرآیند تولید، در طول چرخه زندگی گیاه) که برای ساخت آن صرف می‌شود. در ساخت یک بام سبز ممکن مقداری دی اکسید کربن تولید شود که بالاتر از میزان تولید شده در بام‌های معمولی است.